|
|
|
|
|
طول بدن: 53 تا 66 سانتی‌متر
گستردگی بال‌ها: 142 تا 166 سانتی‌متر است
ویژگی های شناسایی:
جغدی درشت‌جثه با سر گرد و فاقد گوش‌پر است. نر و ماده متفاوت (ماده اندکی بزرگ‌تر) و فاقد تغییرات فصلی هستند. پرنده نر بالغ بدن یکدست سفید دارد. در پرواز و از فاصله نزدیک لکه‌های قهوه‌ای مایل به سیاه در نوک شاه‌پرهای اولیه قابل رویت است. دیسک صورت نه چندان واضح اما طوق گردنی مشخصی دارد. ماده بالغ شبیه به نر است، اما تارک سر و پس گردن خال‌های قهوه‌ای فراوان دارد. صورت، چانه و گلو یکدست سفید و مابقی روتنه و زیرتنه با راه‌راه قهوه‌ای تیره فراوان پوشیده شده است. در هر دو جنس چشم‌ها زرد و پاها و پنجه‌ها پوشیده از پر است. در پرنده نابالغ صورت تا حدی سفید است. شاه‌پرهای پرواز و پرهای دم سفید همراه با راه‌راه قهوه‌ای و مابقی روتنه و زیرتنه پوشیده از کرک‌های خاکستری تیره است. در اولین زمستان تا حد زیادی شبیه به ماده می‌شود، اما خط و خال‌های بیشتر و متراکم‌تری در روتنه و زیرتنه دارد.
زیستگاه:
پراکنش آن به عرض‌های جغرافیایی بالا با آب‌وهوای خیلی سرد محدود می‌شود و اغلب کشتزارها، علفزارها و مرداب‌ها را به عنوان زیستگاه برمی‌گزیند. همچنین در سواحل ماسه‌ای، دریاچه‌ها، رودخانه‌ها، مرغزارها، استپ‌ها، مناطقی با صخره‌های پراکنده گاهی نیز در مجاورت مناطق مسکونی دیده می‌شود.
عادات رفتاری و زیستی:
در خارج از دوره جوجه‌آوری پرنده‌ای منزوی است و در برخی مناطق در سرزمین‌های زمستان‌گذرانی قلمرو تغذیه‌ای دارد. نزدیک به غروب آفتاب فعالیت می‌کند و در شب به استراحت می‌پردازد. پروازی قوی، با شکوه، طولانی، با بال‌زدنهای عمیق، منظم‌تر و پرتوان‌تر نسبت به دیگر جغدها دارد، به نحوی که گاهی طعمه خود را در حین پرواز در هوا یا روی زمین شکار می‌کند. بیشتر از پستاندارانی نظیر موش‌های صحرایی و خرگوش و همچنین پرندگانی با اندازه متوسط تغذیه می‌کند.
زمستان‌ها به صورت سرگردان و به تعداد بسیار اندک در نواحی جنوب شرقی دریای خزر و دشت ترکمن صحرا دیده می‌شود.
در فهرست پرندگان حمایت‌شده ایران قرار دارد و دارای ارزش حفاظتی است.
کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به باشگاه پرنده نگری ایرانیان می باشد
پرندگان ایران