|
|
|
|
|
نوشته سحر جلوداری
احتمالاً شما هم تا حالا این سؤال به ذهنتون رسیده که چرا با اینکه هر روز این همه گنجشک و کلاغ و کبوتر در اطرافمون می‌بینیم، به‌ندرت پیش میاد لاشه این پرنده‌ها رو ببینیم، به هر حال پرنده‌ها هم مثل ما موجودات میرایی هستن! یکی از دلایلش اینه که پرنده‌ها نسبت به پستانداران هم‌اندازه‌شون، وزن و چربی کمتری دارن و استخوان‌هاشون توخالیه، یعنی چگالی کمتری نسبت به همتایان پستاندارشون دارن. به محض اینکه پرنده‌ای می‌میره، میکروارگانیسم‌ها و حشرات مختلف تجزیه‌اش رو شروع می‌کنن و در ضمن جانوران گوشتخوار هم به‌سرعت سر می‌رسن. یک پرنده کوچک طی سه روز تجزیه و ناپدید می‌شه، در صورتی که موشی با جثه مشابه یک هفته یا بیشتر با همون شکل و شمایل اولیه توی محیط می‌مونه. همچنین پرنده‌ها اگر روی آب بیافتن، اغلب شناور می‌مونن و به راحتی طعمه سایر جانوران می‌شن؛ در صورتی که پستانداران اغلب توی آب فرو می‌رن.این می‌تونه توضیحی برای تعداد کم فسیل‌های پرندگان در مقایسه با سایر مهره‌داران هم باشه.
در سایت نیوساینتیست هم سؤال به این صورت مطرح شده که: تخمین زده می‌شه که حدود 160 میلیون پرنده با طول عمر دو تا پنج سال در انگلستان وجود داشته باشه، پس چرا هرگز تا حالا پرنده مرده‌ای ندیدم؟
جواب اینه که پرنده‌های مرده معمولاً در پس زمینه ادغام می‌شن، یعنی ممکنه پرنده مرده‌ای در فاصله خیلی کمی از شما باشه اما چون قبل مردن زیر بوته‌ای رفته، نمی‌بینیدش. به‌علاوه این هم گفته شده که علاوه بر باکتری‌ها و قارچ‌ها و حشرات، شکارچی‌های بزرگ هم اغلب بلافاصله از پرنده‌های مرده تغذیه می‌کنن و اثری به جز پر از اونها به جا نمی‌مونه که سایر جانوران هم از این پرها هم به‌عنوان مواد اولیل لانه‌سازی استفاده می‌کنن. همچنین پرنده‌های پیر و ضعیف هم قبل از اینکه به مرگ طبیعی بمیرن، شکار می‌شن و بنابراین جسدی باقی نمی‌مونه که ما ببینیم. دوربین‌های تله‌ای هم نشون می‌دن که جانوران شکارچی شب‌فعال بیشتر لاشه‌ها رو طی شب پاکسازی می‌کنن و چیزی تا صبح باقی نمی‌مونه.
منابع:
کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به باشگاه پرنده نگری ایرانیان می باشد
پرندگان ایران